Het is hem gelukt! Henk van Dillen uit Alblasserdam reed op een tweedehands Marktplaatsfiets van Rotterdam naar Singapore. Om geld op te halen voor het Wereld Natuur Fonds, om te laten zien dat je niet veel nodig hebt om grote dingen te doen, maar natuurlijk ook (vooral) omdat het hem een fantastische ervaring leek. En dat is het geworden! Op 26 januari kwam Henk weer in Nederland aan na ongeveer een jaar lang onderweg te zijn geweest. Echt tijd om te wennen heeft hij nog niet gehad, maar hij vertelt graag over zijn gedachten en belevenissen. In gesprek met een held...
Je fiets is inmiddels versleten, schreef je op je blog. Geldt dat voor jou ook?
(Lachend) Dat valt wel mee. Het is natuurlijk wel een heel jaar geweest en ik zat niet voortdurend op de fiets. Fysiek merk ik dan ook niet zoveel. Maar mentaal was het voor mij de laatste weken heel intensief. Er gaat zoveel door je heen. Op het moment dat ik op het vliegtuig stapte, dacht ik: “Ik heb al die ervaringen opgedaan en nu kom ik straks in Nederland aan en wat dan?”
Is het moeilijk om hier weer te aarden?
Het is nu nog heel vers en ik heb nog geen vaste routine. Als ik weer een baantje heb, met een dagelijkse negen-tot-vijf mentaliteit, zal ik waarschijnlijk beter beseffen wat die reis met me gedaan heeft. Maar omdat ik een jaar intensief heb geleefd, voelt het wel alsof ik een prestatie heb geleverd. Dat maakt me zelfverzekerd als persoon.
Welke ervaring zal je vooral bijblijven?
Het was een hele bizarre dag toen ik in China opgepakt werd door de autoriteiten. Toen zat ik van het een op het andere moment op het politiebureau. Dat was wel even spannend. Maar wat betreft de geweldige momenten... ik kan me goed herinneren dat ik over het Tibetaanse plateau fietste, op hele grote hoogte. Soms voelde ik me dan volledig energieloos en kreeg ik zelfs depressieve gedachtes als 'Wat ben ik allemaal aan het doen?' en 'Wat is het nut van het leven?'. Totdat ik ineens met nomaden in contact kwam...
Ik kon nauwelijks met ze communiceren, maar werd superhuiselijk ontvangen in hun tent. Ik heb daar geslapen en werd de volgende ochtend met nieuwe energie wakker. Als je dan die tent uitstapt en ziet waar je bent: bizar! Dan zit je met Tibetaanse nomaden in de hooglanden, met in de verte besneeuwde bergtoppen. Op zulke momenten denk je echt even: 'Wauw! Dit is waarvoor ik het doe.'
Had je al die gastvrijheid verwacht?
Ik denk dat het in ieder mens wel zit om anderen te helpen, maar helemaal als ik langskom met mijn fiets en ergens met pech sta, dan is het voor mensen heel makkelijk om naar me toe te lopen en te vragen of ze kunnen helpen. Maar het hangt ook een beetje van de cultuur af. In het Westen heb je altijd een soort barrière om op een vreemde af te stappen. In Iran is die barrière er bijvoorbeeld niet. Daar zit het gewoon in het dagelijks leven om elkaar te helpen.
En je tweedehands fiets, is die bevallen?
Ik ben daar heel enthousiast over. Ja, af en toe was er wat mee, maar ik wist van tevoren dat er wat kon gebeuren. Je kunt ook een tweedehands toerfiets kopen op Marktplaats waarvan je weet dat er weinig aan stuk gaat, maar ik had gewoon een random fiets gekocht en die heb ik omgebouwd. Ook omdat ik het zelf leuk vond om eraan te sleutelen, om de fiets beter te leren kennen. Hij was 200 euro, zag er goed uit, was niet helemaal versleten en was stevig genoeg voor een flinke afstand. Dat was genoeg.
Bovendien, als ik nu met een lekke band langs de weg stond, stopte er al gauw iemand die vroeg: ‘Moet ik even een nieuwe binnenband voor je halen?’ Of ‘Wil je een bakkie koffie?’ Als je alle technologie van de wereld hebt en je hebt de hulp van anderen niet nodig, dan is er weer een reden minder om contact te maken.
Was het uiteindelijk moeilijk om het in je eentje te doen?
Ik had er zelf voor gekozen. Ik vind het ook fijn om alleen te zijn. Maar voor een langere periode is het wel moeilijk... Een mens is nu eenmaal een sociaal dier. Soms moet je gewoon even iets delen en heb je het nodig om je gewaardeerd te voelen.
Ik las dat je nog wel het avontuur wilt opzoeken, maar ga je ooit nog zoiets groots doen?
Het is heel moeilijk om je te settelen en te zeggen: 'Ik ga nooit meer zoiets doen.' Ik kan me voorstellen dat het weer gaat kriebelen. Misschien dat ik er op termijn, over twee of drie jaar, een paar maanden tussenuit ga om weer een uitdaging aan te gaan, ver weg, een beetje vergelijkbaar met deze fietstocht.
En dan ook weer in je eentje of neem je dan je vriendin mee?
Ze is niet het type dat het leuk vindt om overal haar tentje in de wilde bossen neer te zetten, maar ik heb al wel een keer samen met haar op een tandem naar Frankrijk gefietst. Dus, wie weet. (Lachend) Als ze tegen mij zegt: 'Ik zou het wel leuk vinden om met jou de wereld over te fietsen, dan ga ik geen nee zeggen, natuurlijk.'
Klopt het dat je een boek gaat schrijven?
Ik heb een soort dagboek voor mezelf bijgehouden en het lijkt me leuk om met citaten daaruit een boek te schrijven. Om zo mijn reis ook een beetje te kunnen evalueren. Wat heeft het met me gedaan? Wat heb ik meegenomen naar de toekomst toe? Het is moeilijk om die vraag voor jezelf te beantwoorden, maar als je daar tijdens het schrijven de focus op legt, kom je daar waarschijnlijk wel achter.
Foto's: Henk van Dillen