Een honkbalknuppel met handschoenen, basketballen, tennis- en squash-uitrustingen, schaatsen, skeelers; zo maar een paar attributen uit mijn sportkast, die mijn vrouw overigens al jaren ‘het droomkabinet’ noemt. Mijn goede voornemen voor 2015: ik ga op sportrantsoen. Niet meer, maar mínder sporten. Eén jaar geen racefiets kopen, geen sjoeltafel, professioneel dartboard, maar vooral: geen mountainbike.
Toegegeven, het is niet het meest sterke voornemen, want al het bovenstaande heb ik al in huis. Maar vorig jaar dacht ik ook klaar te zijn, compleet en verzadigd. Twaalf maanden later heb ik mijn aluminium racefiets ingeruild voor eentje in full carbon en heb ik in mijn garage een werkplaats gebouwd waar de mecanicien van de Belkin-wielerploeg zich prima zou kunnen redden. O, en had ik mijn Titleist golfset al genoemd? Niet meteen zo afkeurend kijken, ik hem ‘m al twee keer gebruikt!
Dat er toch hoop voor me is, bleek deze week toen ik voor het eerst in mijn leven een serieus stuk ben gaan mountainbiken. Of nou ja, wat een serieus stuk had moéten worden. Want na 10 kilometer begaf mijn derailleur het. Die vijftien jaar oude mtb had natuurlijk geen antwoord op zoveel geweld. Bij de fietswinkel stonden minstens vijftig splinternieuwe 29’ers (de meeste mtb’s hebben tegenwoordig grote 29 inch wielen) me verleidelijk aan te kijken. ‘Dump dat oude wrak,’ fluisterden ze. ‘Neem mij.’
Maar ik hield me in, ik weerstond het lied van de Sirenen. Ik vroeg de mannen mijn oude ros op te lappen met de goedkoopste onderdelen. En zo geschiedde. Vanochtend presenteerde ik de MTB trots aan mijn vrouw. Ze was onder de indruk van de nieuwe verbeterde Lucas. Totdat ze mijn nieuwe mtb-schoenen zag...
Gelukkig nieuwjaar!