Mijn eerste studentenkamer had een oppervlakte van een postzegel. Ik vond het allang best; ik had een kamer gevonden in het centrum van Groningen, op kruipafstand van de Grote Markt, in een huis met vijf andere jongens die ik bijna twintig jaar later nog wekelijks spreek. Het was een typisch studentenhuis waarin, tja hoe moet ik dat zeggen, de kwaliteit van leven vooral werd afgelezen aan de hoeveelheid bierkratten op het terras en de grootte van de televisie. Inrichting was tot op dat moment geen aandachtspunt geweest. Totdat ik in huis kwam.
Loveseat
Mijn oude kamer bij mijn ouders nodigde uit tot inrichten. Ruimte genoeg. Op het hoogtepunt van mijn jeugd stonden er in mijn slaapkamer (in willekeurige volgorde) een tweepersoons bed, een biljart, een drumstel, een bureau, een bank en een love seat (te weinig gebruikt). En dan had ik nog een verdieping over; een vliering waar je niet kon staan, maar waar ik heel intellectueel een leesplek had ingericht (ook weinig gebruikt).
Hoogslaper
Dus toen ik in 1996 voor het eerst de deur van mijn nieuwe kamer opende, was de eerste gedachte: dat drummen moet ik even op een laag pitje zetten. Wat ik ook dacht: als ik in deze kamer een hoogslaper bouw, dan win ik vrij simpel een paar vierkante meter terug en blijft er voldoende ruimte over voor deze Jan des Bouvrie in spé. Mijn huisgenoten verklaarden me voor gek. Niet wat betreft de hoogslaper; dat was een idee dat spoedig navolging kreeg, maar wel wat betreft de functionaliteiten van de kamer. Waar de andere jongens de bij de Ikea gevonden tweezitsbank in hun kamer uitsluitend reserveerden voor de inhoud van hun klerenkast, combineerde ik hem met een leren stoel die ik in de kringloopwinkel op de kop had getikt (tegenwoordig zou ik hem van Marktplaats halen, maar dit was 1996, de tijd dat het internet nog een digitale encyclopedie was).
Stijlvol penthouse
Het resultaat was een zithoek die ik afmaakte met een tafeltje (een antieke kist die ik eveneens in de kringloopwinkel vond) en een kleed. Vooral dat kleedje kwam me in de beginfase op hoongelach te staan en de jongens maakten er een sport van om dat kleedje regelmatig schots en scheef te leggen; iets waar ik inderdaad heel slecht tegen kon. Maar naarmate de jaren verstreken kwamen de ouderejaars regelmatig op bezoek in mijn oase van rust, om even te ontsnappen aan de gekte van de gemeenschappelijke ruimte. Glas wijn, jazz-muziekje, heel verantwoord allemaal. En dat is niet het enige wat mijn stijlvolle uitspattingen hebben opgeleverd. Ook de dames waren onder de indruk van mijn studentikoze penthouse, ook al waren de gebruikte materialen niet bepaald van het niveau Piet Hein Eek. Vraag maar aan mijn vrouw. Die legt trouwens nog steeds wel eens het kleed scheef, gewoon om me scherp te houden.