Ooit, lang geleden, ging ik als kleine jongen naar de musical Cats, die ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van Carré uit Amerika was geïmporteerd. Het waren de jaren tachtig en het imperium van Joop van de Ende moest z’n aanvang nog nemen.
Grappig: niemand kan je vertellen welke momenten uit je jeugd je later het meest bij zullen blijven (van Alfred Jodocus Kwak weet ik bijvoorbeeld niets meer, terwijl dat een voorstelling was van mijn all-time held Herman van Veen). Maar van Cats weet ik alles nog: hoe het rook in Carré, de prachtige stem van Ruth Jacott, Marco Bakker als Oom Deuteronium; zelfs de stoel waarop ik zat zou ik je zo kunnen aanwijzen. Het kwam allemaal terug alsof het gisteren was toen ik deze week de soundtrack van de musical tegenkwam in een oude doos.
Een soort dvd, maar dan voor muziek
Ik ben hem meteen gaan luisteren met mijn oudste dochter (4), die vooral gefascineerd was door het schijfje waar ‘geen film op stond’. ‘Maar je doet hem toch in de DVD-speler?’ zei ze. ‘Dan staat er een film op!’ Nadat ik haar had uitgelegd dat cd’s een soort dvd’s zijn, maar dan voor alleen muziek (de uitleg over andere muziekdragers zoals lp’s en cassette’s bewaarde ik wijselijk voor een later moment, anders zouden we nooit meer aan Cats toekomen), liet ik haar het nummer horen van de hilarische Tuk-Stuk-Rukker, een hilarische kat die we tegenwoordig gegarandeerd een player zouden noemen.
Van orkest naar pop
Wat me meteen opviel: de muziek van de oude musicals kan nog moeiteloos mee in 2015. In het uur dat volgde, haalde ik de ene na de andere memory op: gefascineerd zag mijn dochter op YouTube de soundtracks van The Phantom of the Opera, Les Misérables, West Side Story en Miss Saigon aan zich voorbij trekken. Is er dan helemaal niks veranderd in musicalland sinds de jaren negentig van de vorige eeuw? Absoluut. Aan de hand van Disney is het musicallandschap steeds verder ‘verPOPt’: niet voor niets gooien de titelsongs van de nieuwste animatiefilms steevast hoge ogen in de Top-40. Denk bijvoorbeeld aan Mulan (Reflection, Christina Aguilera), Pocahontas (Colors of the Wind, Vanessa Williams) en The Lion King (Can you feel the love tonight, Elton John).
Het bewijs dat deze ontwikkeling een schot in de roos is voor de nieuwste generatie kwam van mijn dochter zelf. Middenin een liedje van Evita had ze plotseling genoeg van al die complexe composities: ‘En nu wil ik Frozen,’ sprak ze beslist. ‘Dan kan ik lekker meezingen.’ En zo geschiedde. Vijftien keer.