Vorige week ging mijn oudste dochter voor het eerst naar school. Zo gaat dat als ze vier worden. En terwijl ik me daar mentaal zeer goed op had ingesteld, had ik een praktisch aspect over het hoofd gezien: kleuters hebben een schooltas nodig. Mét inhoud.
Mijn vrouw was gelukkig scherp genoeg om ons te behoeden voor een gênante beginnersfout. Aldus begon de zoektocht naar een rugtas, die we haar de dag voordat ze haar eerste voetstappen op het schoolplein zou zetten, cadeau wilden geven. Ik nam plaats achter mijn laptop, omdat mijn zoektochten de laatste tijd steevast online beginnen. ‘Vergeet de drinkbeker niet!’ riep mijn vrouw vanaf de trap. ‘En de lunchbox!’
De lunchbox… De laatste keer dat ik dit woord gebruikte, had ik nog een volle haardos, een bril en een plaatjesbeugel met elastiekjes. En in die tijd noemde ik dat trouwens een lunchtrommel; zal wel iets uit het Noorden zijn. Wat ik me ook herinner: ik heb volgens mij tot aan het einde van mijn middelbare school met een lunchbox rondgelopen, terwijl mijn vrienden die al in de derde klas hadden omgeruild voor een lekker onverschillig boterhamzakje - of nog cooler: geld, zodat ze konden lunchen bij de benzinepomp.
Maar ik dwaal af. Een lunchbox dus. De zoektocht op internet bracht me al snel naar een professionele verkoper op Marktplaats, die een Lego lunchbox te koop aanbood. Over cool gesproken! En wat de trommel in de vorm van een legoblokje he-le-maal afmaakte, was de bijpassende drinkbeker in de vorm van een legopoppetje. ‘Je hoeft niet meer te komen kijken,’ riep ik naar boven. ‘Ik heb ‘m al gevonden.’ Over de rugzak lieten we haar de volgende dag zelf beslissen: dat werd er dus eentje van Frozen.
Man, wat was ik trots toen ze op maandagmorgen om 8.20 uur aan de hand van haar moeder het schoolplein opwandelde. Deze kleuter was klaar om de wereld te veroveren. Haar Lego-lunchset was alvast een goed begin. Alleen een beetje jammer van die snotterende vader die erachteraan hobbelde.