Of maak ze. Hot shots, bedoel ik. Prachtige slagen, waarbij het balletje eindeloos door de lucht lijkt te vliegen en precies daar terechtkomt waar je hem wilt hebben. Gisteren tijdens onze jaarlijkse familiedag – we deden mee aan een ‘pitch en putt’, een soort golf clinic – maakte ik welgeteld één zo’n slag. Ok, de bal kwam ‘iets’ te ver en in een boom terecht, maar verder klopte alles. De houding, de swing, die lekkere ‘plok!’ toen ik het balletje raakte... een fantastisch gevoel! Jammer van dat gepruts de rest van de dag maar deze slag was al genoeg om de golfsport een gloeiende aanbeveling te geven.
De golfsport heb ik eigenlijk nooit gevolgd; één suffe kijksport om mijn tijd aan te besteden - ik keek wel eens snooker op tv - leek me altijd genoeg. Vraag me om drie namen van topgolfers te noemen en ik zal misschien even peinzend in de verte staren, maar een antwoord komt er niet. Ja, Tiger Woods, en dan houdt het op. Ik weet wel dat momenteel een Nederlander internationaal hoge ogen gooit. Ach kom, hoe heet hij nou? Joris... Luikens? Oh ja.... Joost Luiten (lang leve de zoekmachine!).
Toch heb ik kennis die de gemiddelde leek niet heeft. Een verslavende game met cartoonfiguurtjes heeft van mij een soort golfgoeroe gemaakt. Par, birdie, bogey, eagle, bunker, chip, tee, green, fairway, iron, wood, driver... het zijn golftermen die ik wel kan dromen, en gisteren met veel genoegen aan mijn neven, nichten en ooms en tantes doceerde. “Dus Bart, één onder par is een birdie?”. “Klopt! En twee onder par is een eagle.”, vertelde ik met het overwicht van een golfinstructeur. (Par is overigens een soort streefscore per hole (de baan); het aantal slagen waarmee je op nul blijft staan.)
De game die mij alles heeft geleerd wat ik weet heet trouwens, in de Europese uitgave, ‘Everybody’s Golf’; een saaie poldermodel-variant op de veel stoerdere Noord-Amerikaanse titel ‘Hot Shots Golf’. Maar het spel is hetzelfde. Je moet rekening houden met de wind, genoeg kracht gebruiken bij het slaan, en de juiste club kiezen voor de verschillende ondergronden. (Dat ding waar je mee slaat heet een club inderdaad; geen ‘stok’ of ‘stick’, zoals ik mijn vriendin een paar keer op het hart moest drukken.) In het spel kun je ook belachelijk veel effect geven, zodat er vonken van de bal afspringen als hij neerkomt, en hij schurend door de aarde terugrolt, een zwarte geul in het gras achterlatend. ‘Nice shot!’ hoor je dan een enthousiaste vrouwenstem roepen. Of ‘On the green!’. En iedere keer dat je een birdie slaat, wordt er met confetti geknald.
Hoe anders ging het gisteren in het echt. Oh, er werd meer dan genoeg kracht gebruikt bij het afslaan, maar de bal kwam niet van zijn plek, rolde met een sneu gangetje tien centimeter verder, of kwam bijna in iemands glas rosé op het terras terecht. Ook ontstonden er genoeg zwarte geulen in het gras, maar confetti, ho maar! Complimenten waren ook ver te zoeken. Maar dat betekent niet dat het niet gezellig was; het commentaar bestond gewoon meer uit lachsalvo’s en opmerkingen als ‘Wij gaan maar vast een biertje halen’. Best sympathiek. Dan kun je tenminste even rustig oefenen.
Want oefen vooral! De smaak van een lekkere slag moet iedereen geproefd hebben. En daarna wil je waarschijnlijk alleen nog maar meer. Dus schrijf je in voor een pitch en putt-sessie en kijk eens hoeveel mooie golfsets er op Marktplaats te vinden zijn. Of kijk desnoods wat instructiefilmpjes op internet, huur of koop een ‘zeventje’ (een ‘7 iron’) en ga achter elkaar ballen wegmeppen op een ‘driving range’. Grote kans dat je hier al snel niet meer bent weg te slaan. Joost Luiten mag wel uitkijken.