Circus van Steenbergen noemde mijn vader het, als we vroeger op vakantie gingen. Niet alleen vanwege de caravan die achter de auto hing, maar vooral door de overige bepakking; we waren met z’n vijven vroeger en als we een paar weken naar het buitenland vertrokken, bood de caravan niet genoeg bagageruimte. Daarom bouwde hij onze auto ook uit met dakkoffers en fietsdragers. Als we de straat uitreden zuchtte de Espace onder twee volgestouwde Thules en twee racefietsen.
Voor mij waren het vanzelfsprekende voorbereidingen voor de vakantie. Zoals alles in die tijd vanzelfsprekend leek. Terwijl mijn vader de laatste koffers achterin probeerde te duwen, zat ik al op mijn stoel naar mijn nieuwe cassettebandje van Michael Jackson te luisteren. Pas nu ik zelf een jong gezin heb kan ik zijn jaarlijkse puzzel op waarde schatten. Mijn uitdaging: hoe krijg ik alles mee zonder caravan? Ik kan zelfs geen aanhangwagentje meenemen. De eerste eigenaar van mijn Volvo V70 heeft destijds in al zijn wijsheid besloten geen trekhaak op de auto te laten monteren. Of dakrails (de rails waarop je universele dakdragers kunt monteren).
Merkgebonden versus universeel
Je kunt je voorstellen dat dit de puzzel niet makkelijker maakt. Ook mijn voorliefde voor wielrennen helpt niet, want er moet nog altijd een racefiets mee op vakantie, daarover valt niet te onderhandelen. Een paar jaar geleden heb ik via Marktplaats een paar fietsdragers voor op het dak gekocht. En de dakkoffers van mijn vader lagen nog altijd op de zolder te wachten op de volgende generatie. Ik heb ze op het dak kunnen bevestigen met speciale dakdragers van Volvo; verreweg de meeste auto’s zonder dakrails zijn wél uitgerust met een systeem voor dakdragers, maar het nadeel is dat je daarmee niet de vrijheid hebt om voor (vaak goedkopere) universele dakdragers te kiezen.
Niet ideaal als je halverwege de reis iets nodig hebt
En zo zijn we vorig jaar op vakantie naar Zwitserland gegaan. De extra ruimte bleek een uitkomst, maar er zaten ook wat haken en ogen aan de uitrusting. Zo bleken de dakkoffers van mijn vader niet meer ehm.. hoe zeg je dat: waterdicht. Godzijdank waren het vooral spullen van mijn vrouw en kinderen die voorin de koffers waren opgeborgen, maar ik vrees dat de Thules uit 1989 toch hun langste tijd hebben gehad. Het was ook niet ideaal dat we halverwege de reis iets uit een van de koffers nodig hadden; pas nadat ik mijn fiets al van het dak had gehaald, bleek dat het toch in de auto lag. Maar goed, dat zijn dingen waar je smakelijk om kunt lachen terwijl de kindjes achterin zitten te huilen. We waren bovendien al bij Arnhem.
Wegkantelende fietsdrager
Enfin, dit jaar ga ik het anders doen. Om te beginnen heb ik mijn garage opdracht gegeven een trekhaak voor me te bestellen. Terwijl die gemonteerd wordt, ga ik op zoek naar een bijpassende fietsendrager. Niet onbelangrijk: eentje die wegklapbaar is. Dankzij een kantelende drager kun je tijdens de reis nog steeds bij de babydoekjes in de kofferbak. En daarna gaan we sparen voor nieuwe dakkoffers. We zouden overigens ook voor één brede koffer kunnen gaan, als goedkoper alternatief. De afweging daarbij is ruimte versus brandstofverbruik: een enkele koffer is aerodynamischer, maar wil je zoveel mogelijk ruimte dan zijn twee koffers de weg voorwaarts.
Maar dat is voor volgend jaar. In de meivakantie gaan we op afscheidstournee met de klassieke Thules. Op voorwaarde dat ik dit keer mijn eigen spullen voorin de koffers leg.