Vorige week schreef ik al over een woonblad dat een interieur omschreef als “Een sfeervolle mix van design afgewisseld met wat unieke vondsten”. Woonmagazine-omschrijvingen, ik word er altijd een beetje nerveus van. Op een of andere manier heeft iedereen:
- Familiestukken
- Dingen door een meubelmaker op maat laten maken
- Lampen gevonden in een oude fabriek
- Stukken aan de muur van een bevriende kunstenaar
- Iets leuks gedaan met ‘masking tape’
- En dus een unieke vondst op Marktplaats gedaan.
Kom dan maar eens aan met je Ikea Expedit-boekenkast, oude kastjes uit je studententijd en bank die nog stamt uit de vrijgezellentijd van je man. Dat was nog eens een uitdaging voor de woonblad-redacteur. Ha! Ik besloot zo’n omschrijving zelf maar eens te proberen. En verdomd; ik heb het ook bijna allemaal!
“Het blauwe meidenkastje vond ze in een paardenschuur, de witte white-wash servieskast is een familiestuk. Beide kasten heeft ze al sinds haar studententijd. De oude kastjes contrasteren mooi met de strakke vakkenkast van Ikea, die plaats biedt aan boeken en de cd-collectie. De bank komt nog uit het interieur van haar man toen ze elkaar nog niet kenden. Het kinderbureautje kreeg ze van een vriendin, en voorzag het met tape van roze accenten. Aan de muur hangt een ingelijste foto van lente-uitjes, gekregen van een bevriende food-fotograaf.”
Ja, dat is mijn huis.
Het eerlijke verhaal:
“Het originele houten meidenkastje vond ze in een paardenschuur. Het diende al jaren als opbergruimte voor borstels en hoevenkrabbers. Ze verwijderde de aangekoekte mest, liet het dagen drogen en haar vader schilderde het nachtblauw. De witte servieskast stond jaren in de schuur bij haar oma en heeft al alle kleuren van de regenboog gehad. De laatste poging het wit te schilderen mislukte jammerlijk, omdat ze vergeten was dat er een waslaag op zat en daarom pakte de verf niet. Het resultaat was dus white wash. De kast was voorbestemd om afgevoerd te worden, maar werd even binnen tegen de muur aan geparkeerd en dat bleek nog best leuk te staan ook. De Ikea-kast was eigenlijk bedoeld voor even maar staat er nu alweer zeven jaar. Hetzelfde geldt voor de bank, die komt nog uit het vrijgezellenbestaan van haar man, maar met twee kleine kinderen is het ook weer zonde om een nieuwe te kopen. Het kinderbureautje kreeg ze van een vriendin, haar dochter voorzag het ongevraagd van ‘Hello Kitty’ stickers die verdomd moeilijk te verwijderen blijken te zijn. Aan de muur hangt een ingelijste foto van lente-uitjes, gekregen van een bevriende food-fotograaf, die helaas zijn droom heeft moeten opgeven en voor een andere, beter betaalde baan heeft gekozen.’
Ja, dit is ook mijn huis!