Toen mijn grootvader nog leefde, was er één ding dat hij belangrijker vond dan al het andere: zelfstandigheid. In de laatste jaren van zijn leven, tot z’n 94-ste, lukte het niet meer alleen. Wij hielpen hem zo veel als we konden. Samen met zijn huishoudelijke hulp en de thuiszorg. Wat een helden zijn dat!
Ik zie hem nog kijken, toen hij na 72 jaar zijn rijbewijs moest inleveren. Een rijbewijs dat hij begin jaren ’30 had gehaald door de directeur van de plaatselijke bank naar kantoor te rijden. De directeur van de bank was namelijk ook examinator. Net zo makkelijk als hij het gehaald had, was hij het ook weer kwijt. 90 was hij toen de huisarts een negatief reisadvies afgaf. Ik geloof niet dat hij het de beste man ooit heeft vergeven.
Onmisbare schakel
Daarna ging alles steeds moeizamer. Het lopen, het blijven staan, aankleden, douchen. Enfin, ik zal je de details besparen, opa zou zich omdraaien in z’n graf bij het horen van al deze details over zijn aftakeling, ware het niet dat hij gecremeerd is. We hebben in die tijd van dichtbij gezien hoe belangrijk het is om dan goede begeleiding te krijgen. De meeste mensen willen het liefst zo lang mogelijk in hun eigen huis blijven wonen en mijn grootvader was daarop geen uitzondering; het was geen toeval dat hij het uiteindelijk maar een paar weken heeft volgehouden in een verpleegtehuis.
De thuishulp en thuiszorg vormden een onmisbare schakel in zijn verlengde zelfstandigheid. En weet je wat hij het belangrijkste vond aan die hulp? De bekende gezichten. De paar keer dat ik hem heb horen klagen over zijn dagelijkse ondersteuning had er zonder uitzondering een tijdelijke wisseling van de wacht plaatsgevonden. Ik moest dan alle zeilen bijzetten om hem duidelijk te maken dat ook verpleegkundigen en huishoudelijke hulpen wel eens met vakantie gaan.
Informatiesamenleving
Nu mijn ouders ouder worden merk ik dat ook zij het fantastisch vinden als iemand ze een handje komt helpen. In de tuin. Of met de computer... Mijn vader heeft op z’n 65-ste besloten van Windows over te stappen naar Mac – op mijn aanraden – dus je kunt wel raden wie er twee keer per week wordt ingevlogen om cursus te geven. Maar mijn vrouw doet het met plezier hoor!
Ik denk ook dat daar de toekomst van de thuiszorg ligt; niet alleen op het gebied van persoonlijke verzorging en huishoudelijke hulp, maar vooral ook om zoveel mogelijk mensen ‘aangesloten’ te houden in een snel veranderende informatiesamenleving. Thuiszorg 2.0 zo je wilt. En misschien nog wel belangrijker: omdat heel veel mensen, net als mijn grootvader, het heerlijk vinden om iedere week bezoek te krijgen van bekende gezichten.