Lentekriebels zijn mij welbekend, net als vakantiekriebels en misschien de kriebels voordat je een groots concert of evenement bezoekt. Huwelijkskriebels zijn echter redelijk nieuw voor mij. Ik weet niet wat het is: de zonnige dagen, het feit dat de ene na de andere vriend van mij op zijn knieën gaat, of gewoon omdat het nu als het juiste moment voelt in mijn relatie. Hoe dan ook, mijn nuchtere houding als het aankomt op het huwelijksinstituut – ‘ach, het is gewoon een papiertje’ – heeft plaatsgemaakt voor romantiek Ja, ik wil, en het moet ook echt iets bijzonders worden. Maar hoe?
Het aanzoek
Het probleem als je een bijzonder aanzoek wilt doen, is dat er al veel gras voor je voeten is weggemaaid. We zijn zo erg door media en populaire cultuur overspoeld met aanzoeken dat bijna alles wat je bedenkt, al eens in een film, televisieprogramma of boek is voorgekomen. Maar hoe erg is dat? Kun je hier ook zeggen ‘beter goed gestolen dan slecht bedacht’ of is dat bij een aanzoek echt not done? Misschien is ‘inspiratie’ een goed compromis: een eigen draai geven aan een bekend idee.
Even los van de originaliteit, is waarschijnlijk de eerste afweging die je zult maken: maak ik er een groots, meeslepend gebaar van, of wordt het lief en ingetogen?
Groots en meeslepend
Vooral in deze 'categorie' vliegen de clichés en romantische films je om de oren. Je kunt ter overstaan van de hele wereld je geliefde ten huwelijk vragen. Is dat niet de ultieme romantiek? Je kent de voorbeelden wel: via het grote scherm in een voetbalstadion, op het podium tijdens een concert, het letterlijk van de daken schreeuwend, al parachutespringend, of door de letters door een vliegtuig te laten ‘uittekenen’ in de lucht. Maar er zijn ook vast wel wat originele activiteiten te bedenken.
Ingetogen en romantisch
Kun je het misschien beter subtiel en ingetogen houden, om het niet te kitscherig te maken? Met bijvoorbeeld een gevoelige speech en bijzondere gebaren of cadeaus die haar heel persoonlijk raken en waar je duidelijk veel moeite voor hebt moeten doen. Je moet alleen, zeker als Nederlander, wel oppassen dat ‘ingetogen’ niet ‘gewoontjes’ wordt; het is natuurlijk de bedoeling dat dit een dag wordt zoals geen enkele andere.
Natuurlijk liggen ook hier de afgezaagde ideeën op de loer. Ontboezemingen als ‘jij maakt me compleet’, of het opsommen van alle gekke en unieke eigenschappen van je partner waar je elke dag van geniet – die rimpel tussen haar ogen als ze je verbaasd aankijkt, het feit dat ze alles ‘on the side’ bestelt in een restaurant (zie ‘When Harry Met Sally’) – kun je beter achterwege laten. Ook een ring in een champagneglas lijkt me onverstandig.
De ring
Over die ring gesproken, wat is hierbij de etiquette? Ik ga er tenminste van uit dat er een ring moet komen bij het aanzoek. Een leeg doosje presenteren of er een of ander zelf in elkaar geknutselde ring in stoppen, is in films misschien schattig, maar ik vermoed dat de gemiddelde huwelijkskandidaat ‘not amused’ zal zijn.
Hoe zit het nu met de huwelijksring versus de verlovingsring? Zijn dit (altijd) twee aparte ringen? Of doet er één ring dienst als beide? En wat als je je partner met je aanzoek wilt verrassen maar haar ook een ring wilt geven die echt in de smaak valt (wat bijna niet te doen is natuurlijk). Kies je gewoon zelf een ring uit, die ze dan maar dient te accepteren omdat ze van je houdt? Of is het de gewoonte dat je een soort ‘tijdelijke’ (maar met zorg uitgezochte) ring aanbiedt, die je vriendin later zelf nog kan ruilen? Wat zijn hierbij de regels? Niet alleen tussen man en vrouw, maar ook tussen man en juwelier...
Hulp gezocht!
Je ziet: ik ben er nog lang niet (uit). Wie goede ideeën heeft, mag ze hier of via Facebook achterlaten. Voorlopig ga ik even wat huwelijkssites bekijken – Bruiloft.nl en Trouwen.nl lijken me al goede opties, om te beginnen - en forums met ervaringen afspeuren: ik hoef het wiel natuurlijk niet opnieuw uit te vinden. Waar ik al wel uit ben, cliché of niet: ik ga op mijn knieën. Of was het nou één knie?